Przejdź do zawartości

Błoto (zawiesina)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Powierzchnia błota

Błotozawiesina koloidalna zawierająca mieszaninę cząstek gleby, mułu i gliny.

Rozróżnia się wiele rodzajów błota w zależności od składu, dominującej frakcji lub lokalizacji. Błoto może tworzyć się w sposób naturalny w zagłębieniach (wulkan błotny) lub na skutek działalności człowieka (błoto pośniegowe). Błota w sposób naturalny powstają w zakolach bądź estuariach rzecznych oraz we wszystkich miejscach, gdzie drobne frakcje skał osadowych mogą być obficie uwodnione. Błota mogą występować okresowo w czasie dostępności wody, a po jej wyparowaniu lub wsiąknięciu zanikają.

Niektóre błota ze względu na rozpuszczone cenne minerały (fango) mają zastosowanie w lecznictwie.

Błoto zsuwające się ze zbocza podczas opadów deszczu powoduje spłukiwanie zboczy[1], które w ekstremalnej formie może tworzyć lawinę błotną. Gdy błoto jest utworzone przez popiół wulkaniczny, nazywana jest laharem.

Aluwialne, deluwialne lub pojeziorne siedliska, na których odkłada się błoto, w zależności od budującego je materiału i proporcji okresu zalewu i przesuszenia, mogą przybierać formę m.in. gytiowiska, namuliska lub mułowiska[2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Leszek Lindner (red.), Czwartorzęd osady metody badań stratygrafia, Warszawa: PAE, 1992, s. 70, ISBN 83-85636-01-3.
  2. Waldemar Mioduszewski, Wiesław Dembek (red.), Woda na obszarach wiejskich, Falenty: Wydawnictwo IMUZ, 2009, s. 85–86, ISBN 978-61875-09-3.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Saturnin Zawadzki (red.), Gleboznawstwo, PWRiL, 1999, ISBN 83-09-01703-0.